Mumio. Sekrety górskiego balsamu - Iwan Nieumywakin

Od starożytności zapiski wspominały o tajemniczej smolistej substancji, która wyciekała ze szczelin skalnych w wysokich górach w wielu miejscach świata. Przypisywano jej niesamowite wprost właściwości zdrowotne. Pisała o niej większość starożytnych lekarzy, którzy położyli podwaliny pod rozwój medycyny. Począwszy od dawnych tybetańskich zapisków, przez związane z farmacją wzmianki Arystotelesa, aż do traktatów Awicenny podkreślano wszechstronność tego środka.

Czym jest ta obecna pod wieloma nazwami substancja?

Środek ten nazywany był górskim woskiem, balsamem góry, krwią góry, smołą górską, potem skały. Występuje też u nas często pod nazwą Shilajit. Jakie jest jej pochodzenie i skład? Co mówi o niej współczesna nauka?
Po przeczytaniu tej książki będziesz wiedział więcej o składzie i tajemniczym pochodzeniu mumio. Poznasz również niechlubny, związany z Egiptem, rozdział tej opowieści. Lecz przede wszystkim książka ta stanowi źródło wielu przepisów wykorzystania mumio w profilaktyce i leczeniu mnóstwa przypadłości.
 
 
Iwan Nieumywakin opowiada o używaniu mumio w lecznictwie ludowym od najdawniejszych czasów oraz przedstawia historię radzieckich badań nad tym zagadkowym, lecz coraz bardziej popularnym środkiem.

Mumio ma zawierać przynajmniej 85 minerałów, triterpeny i kwasy humusowe. 80–85% mumio stanowi paleohumus, szczątki organiczne roślin powstałe ze skamielin po wielu procesach związanych z ciśnieniem i temperaturą, jakiej doświadczały. Wczesne prace dotyczące mumio donosiły, jakoby ze związków organicznych ten miał zawierać głównie kwas benzoesowy, kwas hipurowy, kwasy tłuszczowe, materiały o konsystencji żywicy i wosku, a także białka fibrylarne. Późniejsze intensywne badania z lat 80. XX wieku wykazały, że mumio zawiera głównie próchnicę (60–80%) oraz inne składniki – wspomniane już triterpeny, oraz kwasy: benzoesowy, hipurowy oraz kwasy tłuszczowe, do tego ichtiol, kwas elagowy, żywicę, sterole, aromatyczne kwasy karboksylowe, 3,4-benzokumarynę, aminokwasy oraz tłuszcze z pierścieniem fenolowym. Skład mumio jest zmienny w zależności od roślin, które brały udział w jego tworzeniu (i tym samym od regionu). Jedno ze źródeł mówi o ponad 84 minerałach zawartych w mumio
 
 
 
Mumio tradycyjnie spożywane jest na północy Indii i w Nepalu. W tradycyjnej indyjskiej medycynie przypisywano mu liczne zastosowania – leczenie cukrzycy przy podawaniu wraz z mlekiem, jako afrodyzjak, w leczeniu kamieni nerkowych, odmy, hemoroidów, otyłości, anoreksji, złamań (razem z żywicą guggul) i zakażeń wewnętrznych, do tego przypisywano mu pozytywny wpływ na układ moczowy, odpornościowy, nerwowy oraz układ krążenia. Miało również nasilać działanie innych leków pochodzenia roślinnego, co zaczęto badać w 2005 roku oraz opóźniać starzenie się

Iwan Pawłowicz Nieumywakin